تحلیلی بر توقف‌های موقت معاملات بورسی: پیامدهای نظارتی و بازاری بورس
توقف‌های موقت معاملات مکانیزم‌هایی هستند که توسط بورس‌ها برای متوقف کردن معاملات در یک دارایی خاص یا کل بازار در پاسخ به حرکات شدید قیمتی یا اختلالات مهم بازار استفاده می‌شوند. این توقف‌ها معمولاً برای جلوگیری از فروش وحشت‌زده، فراهم آوردن زمان برای انتشار اطلاعات و بازگرداندن نظم به بازار اجرا می‌شوند. از منظر نظارتی، توقف‌های معاملاتی برای حفاظت از سرمایه‌گذاران و حفظ ثبات بازار طراحی شده‌اند. نهادهای نظارتی مانند کمیسیون بورس و اوراق بهادار (SEC) در ایالات متحده یا سازمان بورس اوراق بهادار (SEO) در ایران قوانین مربوط به زمان و نحوه وقوع توقف‌های معاملاتی را تعیین می‌کنند. این قوانین معمولاً بر اساس آستانه‌های قیمتی از پیش تعیین‌شده یا رویدادهای بازار هستند. برای مثال، بورس‌های سهام ایالات متحده مکانیزم‌هایی مانند "مدار شکن " را پیاده‌سازی کرده‌اند که اگر یک شاخص مانند S&P 500 درصد معینی (مانند 7٪، 13٪ یا 20٪) کاهش یابد، معاملات را موقتاً متوقف می‌کند. اثربخشی توقف‌های معاملاتی مورد بحث قرار گرفته است. حامیان این توقف‌ها معتقدند که آن‌ها زمان ارزشمندی برای شرکت‌کنندگان بازار فراهم می‌کنند تا اطلاعات را پردازش کنند و از واکنش‌های غیرمنطقی بازار جلوگیری کنند؛ به ویژه در زمان‌های نوسان بالا. برای مثال، در بحران بورس 1987، توقف‌های معاملاتی کمک کردند تا از وحشت بیشتر جلوگیری شود. اما منتقدان معتقدند که توقف‌های معاملاتی ممکن است نوسان را تشدید کنند؛ زیرا ممکن است تأخیر در تنظیمات اجتناب‌ناپذیر قیمت ایجاد کرده و باعث عدم قطعیت بین شرکت‌کنندگان بازار شوند. در زمینه بورس تهران (TSE)، توقف‌های معاملاتی نیز برای مقابله با نوسانات شدید یا انتشار اطلاعات مهم استفاده می‌شوند. بورس تهران دستورالعمل‌هایی برای متوقف کردن معاملات در زمان حرکات شدید قیمتی تعیین کرده است؛ معمولاً برای سهام‌هایی که نوسانات قابل توجهی را در یک بازه زمانی کوتاه تجربه می‌کنند. با این حال، نگرانی‌هایی وجود دارد مبنی بر اینکه این توقف‌ها ممکن است گاهی اوقات بیش از حد تحریک شوند و منجر به تحریفات بازار و محدود شدن کشف قیمت شوند.