نظریه فرا مدرن پرتفوی براساس رابطه بازدهی و ریسک نامطلوب به تبیین رفتار سرمایه گذاران و معیار انتخاب پرتفوی بهینه می پردازد . در این نظریه، ریسک نامطلوب به عنوان شاخص اندازه گیری ریسک "احتمال نوسانات منفی بازدهی در آینده" تعریف شده است. نظریه فرامدرن پرتفوی بین نوسانات مطلوب و نامطلوب یک وجه تمایز واضح ایجاد می کند. به عبارت دیگر، تنها نوسانات پایین تر از نرخ بازده هدف سرمایه گذار، مشمول ریسک هستند و این در حالی است که تمامی نوسانات بالاتر از این هدف به عنوان فرصت های سرمایه گذاری به منظور دستیابی به نرخ بازده مطلوب به حساب می آیند.
مهم ترین نوآوری نظریه فرامدرن پرتفوی نسبت به نظریه مدرن پرتفوی این شناخت جدید است که معیارهای سنتی ریسک همانند انحراف معیار و بتا نماینده مناسبی برای آنچه تجربه انسانی به عنوان ریسک درک می کند، نیست. ریسک به عنوان یک وضعیت احساسی بیشتر مبین ترس از یک پیشامد نامطلوب همانند ضرر یا عملکرد پایین تر از سطح توقع یا عدم دسترسی به هدف مطلوب است؛ بنابراین معیارهای ریسک نامطلوب به شکل بهتری می توانند آن را به صورت ریاضی تبیین کنند. در نظریه فرامدرن پرتفوی دو پیشرفت اساسی نسبت یه نظریه مدرن پرتفوی دیده می شود:
1. به کارگیری ریسک نامطلوب به جای انحراف معیار (SD) به عنوان ابزار سنجش ریسک.
2. نظریه فرامدرن پرتفوی توزیع های بازدهی غیرنرمال را نیز در بر می گیرد.
و کاربرد این نظریه را در ارزیابی عملکرد، بهینه سازی پرتفوی و تخصیص دارایی ها می داند
بنابراین سرمایه گذارانی که به ریسک نامطلوب خیلی اهمیت می دهند یک صرف ریسکی را برای نگهداری دارایی هایی که بازده های رو به پایین بیشتری نسبت به بازده های رو به بالا دارند، تقاضا می کنند. در نتیجه دارایی هایی که دارای چولگی منفی هستند؛ یعنی احتمال ایجاد زیان برای آن ها بیشتر است و به عبارتی بازده های رو به پایین آن ها اندازه مطلق بیشتری نسبت به بازده های رو به بالای آن ها دارند، جذابیت کمتری برای سرمایه گذاران خواهند داشت و بازدهی بیشتری را طلب می کنند و کمتر قیمت گذاری می شوند. برعکس دارایی های با چولگی مثبت از آنجاکه ظرفیت سود بیشتری نسبت به زیان های محتمل دارند، جذابیت بیشتری دارند و صرف ریسک کمتری را می طلبند.
به طورکلی رویه های بهینه سازی هم در نظریه مدرن پرتفوی و هم در نظریه فرامدرن پرتفوی مطرح می شود که نیازمند تعیین توزیع آماری نرخ بازدهی دارایی است. برخلاف نظریه مدرن پرتفوی که تنها توزیع های متقارن دو پارامتری را مجاز می داند، نظریه فرامدرن پرتفوی طبقه وسیع تر ی از توزیع های نامتقارن را دربر می گیرد. به طورکلی مطالعات بهینه سازی نظریه فرامدرن پرتفوی، نتایج دقیق تری را تأمین می کند؛ چرا که نماینده دقیقی را برای شکل صحیح توزیع بازدهی هر دارایی در نظر می گیرد. در مجموع نظریه فرامدرن پرتفوی با استراتژی های سرمایه گذاری دارای چولگی شدید، نظریه بیمه پرتفوی، استفاده از اختیار معاملات در پرتفوی ودیگر برنامه های مبتنی بر اوراق مشتقه سازگاری دارد.